Ιωάννης Κ. Νεονάκης
Υπάρχει η υφέρπουσα αντίληψη ότι οι ορθόδοξοι αποτελούν γενικώς ένα πολύ συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, ότι είναι άνθρωποι που δεν θέλουν αλλαγές, «τακτοποιημένοι», άβουλοι, άοσμοι και αδρανείς. Χριστιανοί γλυκανάλατοι, χωρίς δυναμισμό και προσωπικότητα. Χωρίς «θέλω» και πρωτοβουλίες, χωρίς προοπτική και όραμα. «Ανθρωπάκια του Θεού», «ανέραστοι», σκυθρωποί, χωρίς χαρά, χωρίς δυνατότητα ούτε για το καλό, ούτε για το κακό. «Προβατάκια» στο μαντρί του κάθε καθωσπρεπισμού και της αποφυγής της κοινωνικής κριτικής. Άτομα με μιάν αγωνία ίσως μόνο να κερδίσουν ένα μεταφυσικό παράδεισο που ούτε και αυτοί οι ίδιοι δεν μπορούν να προσδιορίσουν. Άτομα εγκλωβισμένα στα δεσμά του κάθε κονφορμισμού.
Πολλά από αυτά ισχύουν και είναι αληθινά. Πολλοί ορθόδοξοι όντως εν πολλοίς έχουν εγκλωβιστεί σε μιαν αντίληψη χριστιανισμού δυτικού τύπου, σε μιάν «εύλογη», ορθολογική θρησκευτική διευθέτηση, σε μιαν προσωπική τακτοποίηση και μιαν ανέξοδη εσωτερική ηθική ισορρόπηση που τους βολεύει, σε έναν κομφορμισμό χωρίς βάθος. Καμιά φορά δε φτάνουν ακόμα και στο θλιβερό σημείο να χρησιμοποιούν και την «ορθοδοξία» ως πρόφαση για να δικαιολογήσουν στον εαυτό τους και στους άλλους τις δικές τους ολιγωρίες, αδράνειες και αδυναμίες.
