Την Ἐν Νι­κα­ί­ᾳ πρώ­την Οἰ­κου­με­νι­κὴν Σύ­νο­δον ἑ­ορ­τά­ζο­μεν, τῶν τρι­α­κο­σί­ων δέ­κα καὶ ὀ­κτὼ Θε­ο­φό­ρων Πα­τέ­ρων

“Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν”.

«ἐγώ καί ὁ Πατήρ ἐν ἐσμεν».

«Ἐν ἀρχή ἥν ὁ Λόγος καί ὁ Λόγος ἥν πρός τόν Θεόν καί Θεός ἥν ὁ Λόγος».

«ὁ ἐωρακως ἐμέ ἐωρακε καί τόν Πατέρα».

«τά ἐμα πάντα σα ἐστί καί τά σα ἐμα».

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, Κυ­ρι­α­κῇ ἑ­βδό­μῃ ἀ­πὸ τοῦ Πά­σχα, τὴν ἐν Νι­κα­ί­ᾳ πρώ­την Οἰ­κου­με­νι­κὴν Σύ­νο­δον ἑ­ορ­τά­ζο­μεν, τῶν τρι­α­κο­σί­ων δέ­κα καὶ ὀ­κτὼ θε­ο­φό­ρων Πα­τέ­ρων.

Στίχοι.

Πό­λου νο­η­τοῦ ἀ­στέ­ρες σε­λα­σφό­ροι.

Ἀ­κτῖ­σιν ὑ­μῶν φω­τί­σα­τέ μοι φρέ­νας.

Κα­τὰ Ἀ­ρε­ί­ου.

Ξέ­νον τὸν Υἱ­ὸν Πα­τρὸς οὐ­σί­ας λέ­γων,

Ἄ­ρει­ος, ἤ­τω τῆς Θε­οῦ δό­ξης ξέ­νος.

Δό­ξα. Τῶν Πα­τέ­ρων. Ἦ­χος πλ. β´.  (Δοξαστικό Στίχων  Εσπερινού)

Τὰς μυ­στι­κὰς σή­με­ρον τοῦ Πνεύ­μα­τος σάλ­πιγ­γας, τοὺς θε­ο­φό­ρους Πα­τέ­ρας ἀ­νευ­φη­μή­σω­μεν, τοὺς με­λῳ­δή­σαν­τας ἐν μέ­σῳ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, μέ­λος ἐ­ναρ­μό­νι­ον θε­ο­λο­γί­ας, Τρι­ά­δα μί­αν, ἀ­πα­ράλ­λα­κτον, οὐ­σί­αν τε καὶ Θε­ό­τη­τα· τοὺς κα­θαι­ρέ­τας Ἀ­ρεί­ου, καὶ ὀρ­θο­δό­ξων προ­μά­χους, τοὺς πρε­σβεύ­ον­τας πάν­το­τε Κυ­ρί­ῳ, ἐ­λε­η­θῆ­ναι τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν.

Δό­ξα. Τῶν Πα­τέ­ρων. Ἦ­χος δ´. (Δοξαστικό Αποστίχων Εσπερινού)

Τὴν ἐ­τή­σι­ον μνή­μην σή­με­ρον, τῶν θε­ο­φό­ρων Πα­τέ­ρων, τῶν ἐκ πά­σης τῆς οἰ­κου­μέ­νης συ­να­θροι­σθέν­των, ἐν τῇ λαμ­πρᾷ πό­λει Νι­κα­έ­ων, τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων τὰ συ­στή­μα­τα, εὐ­σε­βοῦν­τες πι­στῶς ἑ­ορ­τά­σω­μεν. Οὗ­τοι γὰρ τοῦ δει­νοῦ Ἀ­ρεί­ου τὸ ἄ­θε­ον δόγ­μα, εὐ­σε­βο­φρό­νως κα­θεῖ­λον, καὶ τῆς Κα­θο­λι­κῆς Ἐκ­κλη­σί­ας συ­νο­δι­κῶς τοῦ­τον ἐ­ξω­στρά­κι­σαν· καὶ τρα­νῶς τὸν Υἱ­ὸν τοῦ Θε­οῦ, ὁ­μο­ού­σι­ον καὶ συ­να­ΐ­δι­ον, πρὸ τῶν αἰ­ώ­νων ὄν­τα, τοῖς πᾶ­σιν ἐ­δί­δα­ξαν ὁ­μο­λο­γεῖν, ἐν τῷ τῆς πί­στε­ως Συμ­βό­λῳ, ἀ­κρι­βῶς καὶ εὐ­σε­βῶς τοῦ­το ἐκ­θέ­με­νοι. Ὅ­θεν καὶ ἡ­μεῖς, τοῖς θεί­οις αὐ­τῶν δόγ­μα­σιν ἑ­πό­με­νοι, βε­βαί­ως πι­στεύ­ον­τες λα­τρεύ­ο­μεν, σὺν Πα­τρὶ τὸν Υἱ­όν, καὶ τὸ Πνεῦ­μα τὸ πα­νά­γι­ον, ἐν μι­ᾷ Θε­ό­τη­τι, Τρι­ά­δα ὁ­μο­ού­σι­ον.

Δό­ξα. Τῶν Πα­τέ­ρων.  Ἦ­χος πλ. δ´.  (Δοξαστικό Αίνων Όρθρου)

Τῶν ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων ὁ χο­ρός, ἐκ τῶν τῆς οἰ­κου­μέ­νης πε­ρά­των συν­δρα­μών, Πα­τρός, καὶ Υἱ­οῦ, καὶ Πνεύ­μα­τος ἁ­γί­ου, μί­αν οὐ­σί­αν ἐ­δογ­μά­τι­σε καὶ φύ­σιν, καὶ τὸ μυ­στή­ρι­ον τῆς θε­ο­λο­γί­ας, τρα­νῶς πα­ρέ­δω­κε τῇ Ἐκ­κλη­σί­ᾳ· οὓς εὐ­φη­μοῦν­τες ἐν πί­στει, μα­κα­ρί­σω­μεν λέ­γον­τες· Ὦ θεί­α πα­ρεμ­βο­λή, θε­η­γό­ροι ὁ­πλῖ­ται, πα­ρα­τά­ξε­ως Κυ­ρί­ου, ἀ­στέ­ρες πο­λύ­φω­τοι, τοῦ νο­η­τοῦ στε­ρε­ώ­μα­τος, τῆς μυ­στι­κῆς Σι­ὼν οἱ ἀ­κα­θαί­ρε­τοι πύρ­γοι, τὰ μυ­ρί­πνο­α ἄν­θη τοῦ Πα­ρα­δεί­σου, τὰ πάγ­χρυ­σα στό­μα­τα τοῦ Λό­γου, Νι­καί­ας τὸ καύ­χη­μα· οἰ­κου­μέ­νης ἀ­γλά­ϊ­σμα, ἐ­κτε­νῶς πρε­σβεύ­σα­τε, ὑ­πὲρ τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ   Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ἰ­ω­άν­νην (ιζ´ 1-13).

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ ἐ­πά­ρας ὁ Ἰ­η­σοῦς τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς αὐ­τοῦ εἰς τὸν οὐ­ρα­νόν, εἶ­πε· Πά­τερ, ἐ­λή­λυ­θεν ἡ ὥ­ρα· δό­ξα­σόν σου τὸν υἱ­όν, ἵ­να καὶ ὁ υἱ­ός σου δο­ξά­σῃ σε, κα­θὼς ἔ­δω­κας αὐ­τῷ ἐ­ξου­σί­αν πά­σης σαρ­κός, ἵ­να πᾶν ὃ δέ­δω­κας αὐ­τῷ δώ­σῃ αὐ­τοῖς ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον. Αὕ­τη δέ ἐ­στιν ἡ αἰ­ώ­νι­ος ζω­ή, ἵ­να γι­νώ­σκω­σί σε τὸν μό­νον ἀ­λη­θι­νὸν Θε­ὸν καὶ ὃν ἀ­πέ­στει­λας Ἰ­η­σοῦν Χρι­στόν. Ἐ­γώ σε ἐ­δό­ξα­σα ἐ­πὶ τῆς γῆς, τὸ ἔρ­γον ἐ­τε­λεί­ω­σα ὃ δέ­δω­κάς μοι ἵ­να ποι­ή­σω· καὶ νῦν δό­ξα­σόν με σύ, πά­τερ, πα­ρὰ σε­αυ­τῷ τῇ δό­ξῃ ᾗ εἶ­χον πρὸ τοῦ τὸν κό­σμον εἶ­ναι πα­ρὰ σοί. Ἐ­φα­νέ­ρω­σά σου τὸ ὄ­νο­μα τοῖς ἀν­θρώ­ποις οὓς δέ­δω­κάς μοι ἐκ τοῦ κό­σμου· σοὶ ἦ­σαν καὶ ἐ­μοὶ αὐ­τοὺς δέ­δω­κας, καὶ τὸν λό­γον σου τε­τη­ρή­κα­σι. Νῦν ἔ­γνω­καν ὅ­τι πάν­τα ὅ­σα δέ­δω­κάς μοι πα­ρὰ σοῦ εἰ­σιν· ὅ­τι τὰ ῥή­μα­τα ἃ ἔ­δω­κάς μοι δέ­δω­κα αὐ­τοῖς, καὶ αὐ­τοὶ ἔ­λα­βον καὶ ἔ­γνω­σαν ἀ­λη­θῶς ὅ­τι πα­ρὰ σοῦ ἐ­ξῆλ­θον, καὶ ἐ­πί­στευ­σαν ὅ­τι σύ με ἀ­πέ­στει­λας. Ἐ­γὼ πε­ρὶ αὐ­τῶν ἐ­ρω­τῶ· οὐ πε­ρὶ τοῦ κό­σμου ἐ­ρω­τῶ ἀλ­λὰ πε­ρὶ ὧν δέ­δω­κάς μοι, ὅ­τι σοί εἰ­σι, καὶ τὰ ἐ­μὰ πάν­τα σά ἐ­στιν καὶ τὰ σὰ ἐ­μά, καὶ δε­δό­ξα­σμαι ἐν αὐ­τοῖς. Καὶ οὐ­κέ­τι εἰ­μὶ ἐν τῷ κό­σμῳ, καὶ αὐ­τοὶ ἐν τῷ κό­σμῳ εἰ­σί, καὶ ἐ­γὼ πρὸς σὲ ἔρ­χο­μαι. Πά­τερ ἅ­γι­ε, τή­ρη­σον αὐ­τοὺς ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί σου οὓς δέ­δω­κάς μοι, ἵ­να ὦ­σιν ἓν κα­θὼς ἡ­μεῖς. Ὅ­τε ἤ­μην μετ᾿ αὐ­τῶν ἐν τῷ κό­σμῳ, ἐ­γὼ ἐ­τή­ρουν αὐ­τοὺς ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί σου οὓς δέ­δω­κάς μοι ἐ­φύ­λα­ξα, καὶ οὐ­δεὶς ἐξ αὐ­τῶν ἀ­πώ­λε­το εἰ μὴ ὁ υἱ­ὸς τῆς ἀ­πω­λεί­ας, ἵ­να ἡ γρα­φὴ πλη­ρω­θῇ. Νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρ­χο­μαι, καὶ ταῦ­τα λα­λῶ ἐν τῷ κό­σμῳ ἵ­να ἔ­χω­σι τὴν χα­ρὰν τὴν ἐ­μὴν πε­πλη­ρω­με­νην ἐν αὐτοῖς.

Η ἕβδομη κατὰ σειρὰ Κυριακὴ μετὰ τὸ Ἅγιο Πάσχα εἶναι ἀφιερωμένη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας στὴν μνήμη τῶν 318 Ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἔλαβαν μέρος στὴν Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ποὺ συνῆλθε στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὸ 325 μ.Χ.

Ἡ σύνοδος συνῆλθε κατὰ πρόσκληση τοῦ Μέγα Κωνσταντίνου κατὰ τὸ εἰκοστὸ ἔτος τῆς βασιλείας του καὶ εἶχε διάρκεια 3,5 χρόνια.

Διακριθεῖσες μορφὲς τῆς συνόδου ἦταν ὁ Ἀλέξανδρος ὁ Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Ἀλέξανδρος ὁ Ἀλεξανδρείας, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ Εὐστάθιος ὁ Ἀντιοχείας, ὁ Μακάριος ὁ Ἱεροσολύμων, ὁ Παφνούτιος, ὁ Σπυρίδων, ὁ Νικόλαος, κ.ἄ.

Η Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καταδίκασε τὸν Ἄρειο καὶ τὸν Ἀρειανισμό.

Διατύπωσε τοὺς πρώτους ὅρους ὀρθοῦ Χριστιανικοῦ δόγματος καὶ ἰδιαίτερα τὰ περὶ τοῦ δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὡς ὁμοούσιον τῷ Θεῷ Πατρί.

Συνέταξε τὰ πρῶτα ἑπτὰ ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως.

Περί το 315 ο πρωτοπρεσβύτερος Άρειος από την Αλεξάνδρεια άρχισε να υποστηρίζει ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός, αλλά κτίσμα και δημιούργημα αυτού. Για να καταλαγιάσει την αναταραχή που προκλήθηκε στην Εκκλησία, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Μέγας συγκάλεσε στη Νίκαια της Βιθυνίας, την Α’ Οικουμενική Σύνοδο.

Στη σύναξη αυτή πήραν μέρος 318 εξέχουσες προσωπικότητες της τότε Εκκλησίας, που καταδίκασαν τη διδασκαλία του Αρείου και διακήρυξαν τον Χριστόν: «…Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα, ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί…».

Παράλληλα, οι συμμετέχοντες ασχολήθηκαν με το ορθό χριστιανικό δόγμα και συνέταξαν τα πρώτα επτά άρθρα του «Συμβόλου της Πίστεως» («Πιστεύω»).

Στο Σύμβολο της Πίστεως ομολογούμε με έμφαση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι «φώς εκ φωτός, θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού», ότι δεν είναι κτίσμα  και ότι υπήρχε πάντα μαζί με τον Πατέρα.

Η σχέση όμως του Χριστού προς τον Θεό Πατέρα, είναι και σχέση ενότητος.

Ο Ιησούς Χριστός είναι ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, ο μοναδικός κατά φύσιν του Θεού Πατρός, ομοούσιος προς Αυτόν και τέλειος Θεός. Είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.

Ό,τι ο Πατήρ είναι και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα το θέσπισαν και δογμάτισαν οι 318 Άγιοι Πατέρες της ‘Α Οικουμενικής Συνόδου.

Δηλαδή ότι ο Χριστός είναι και τέλειος Θεός.

Όχι ομοιούσιος προς τον Πατέρα όπως ισχυριζόταν ο Άρειος και εξακολουθούν πολλοί ακόμα να τον θεωρούν έτσι, αλλά ομοούσιος προς Αυτόν. Έχει την καθαυτή ουσία και την ίδια φύσι με τον Πατέρα.

Έγινε όμως και άνθρωπος στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, χωρίς να πάψει να είναι ποτέ και τέλειος Θεός, ο Θεάνθρωπος Κύριος, και αυτό πραγματοποιήθηκε για τη Σωτηρία μας.

Από το «Φρέαρ» του Παντοκράτορα μπορείτε να αντλήσετε επίκαιρες του θέματος ομιλίες όπως οι παρακάτω ενδεικτικά:

†Αρχιμ. Αθανάσιος Μυτιληναίος (Ενότητα ομιλιών Κυριακές και εορτές)

Ομιλίες 16, 19, 78, 84   και 141

https://pantokrator.info/archim-athanasios-mytilinaios/

Αρχιμ. Επιφάνιος Χατζηγιάγκου (Ενότητα ομιλιών Λειτουργική και Λατρευτική Ζωή)

Ομιλίες 140, 141, 256  και 257

https://pantokrator.info/archim-epifanios-chatzigiagkou/

†Γέρων Εφραίμ (Ι.Σκήτη Αγίου Ανδρέα)

Ομιλία   61

https://pantokrator.info/archimandritis-efraim-dikaiou/

†Δημήτριος Παναγόπουλος

Ομιλίες  64  και 92

https://pantokrator.info/dimitrios-panagopoulos/

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

(Ενότητα ομιλιών Κηρύγματα)      Ομιλία 472

(Ενότητα ομιλιών Κηρύγματα 2 )  Ομιλία335

https://pantokrator.info/p-stefanos-anagnostopoulos/

«…«ἵνα πάντες ἓν ὦσιν» (Ιωάν. 17, 21),.…»

  Ζῆ Κύριος ὁ Θεός ὁ Παντοκράτωρ!