Τῇ ἁ­γί­ᾳ καὶ με­γά­λῃ Πα­ρα­σκευ­ῇ, τὰ ἅ­γι­α καὶ σω­τή­ρι­α καὶ φρι­κτὰ Πά­θη τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ Θε­οῦ καὶ Σω­τῆ­ρος ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ ἐ­πι­τε­λοῦ­μεν·
τοὺς ἐμ­πτυ­σμούς,
τὰ ῥα­πί­σμα­τα,
τὰ κο­λα­φί­σμα­τα,
τὰς ὕ­βρεις,
τοὺς γέ­λω­τας,
τὴν πορ­φυ­ρᾶν χλαῖ­ναν,
τὸν κά­λα­μον,
τὸν σπόγ­γον,
τὸ ὄ­ξος,
τοὺς ἥ­λους,
τὴν λόγ­χην,
καὶ πρὸ πάν­των, τὸν σταυ­ρόν, καὶ τὸν θά­να­τον,
ἃ δι᾿ ἡ­μᾶς ἑ­κὼν κα­τε­δέ­ξα­το·
ἔ­τι δὲ καὶ τὴν τοῦ εὐ­γνώ­μο­νος λῃ­στοῦ, τοῦ συ­σταυ­ρω­θέν­τος αὐ­τῷ, σω­τή­ρι­ον ἐν τῷ Σταυ­ρῷ ὁ­μο­λο­γί­αν.

Στίχοι
Εἰς τὴν σταύ­ρω­σιν.
Ζῶν εἶ Θε­ὸς σύ, καὶ νε­κρω­θεὶς ἐν ξύ­λῳ,
Ὦ νε­κρὲ γυ­μνέ, καὶ Θε­οῦ ζῶν­τος Λό­γε.

Εἰς τὸν εὐ­γνώ­μο­να λῃ­στήν.
Κε­κλει­σμέ­νας ἤ­νοι­ξε τῆς Ἐ­δὲμ πύ­λας,
Βα­λὼν ὁ Λῃ­στὴς κλεῖ­δα τό, Μνή­σθη­τί μου.

Τῇ ὑ­περ­φυ­εῖ καὶ πε­ρὶ ἡ­μᾶς πα­να­πεί­ρῳ σου εὐ­σπλαγ­χνί­ᾳ, Χρι­στὲ ὁ Θε­ός, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Ἀ­μήν.

ΑΙΝΟΙ      Ἦ­χος γ´.

Δύ­ο καὶ πο­νη­ρὰ ἐ­ποί­η­σεν, ὁ πρω­τό­το­κος υἱ­ός μου Ἰσ­ρα­ήλ· ἐ­μὲ ἐγ­κα­τέ­λι­πε, πη­γὴν ὕ­δα­τος ζω­ῆς, καὶ ὤ­ρυ­ξεν ἑ­αυ­τῷ, φρέ­αρ συν­τε­τριμ­μέ­νον· ἐ­μὲ ἐ­πὶ ξύ­λου ἐ­σταύ­ρω­σε, τὸν δὲ Βα­ραβ­βᾶν, ᾐ­τή­σα­το καὶ ἀ­πέ­λυ­σεν· ἐ­ξέ­στη ὁ οὐ­ρα­νὸς ἐ­πὶ τού­τῳ, καὶ ὁ ἥ­λι­ος τὰς ἀ­κτῖ­νας ἀ­πέ­κρυ­ψε· σὺ δὲ Ἰσ­ρα­ὴλ οὐκ ἐ­νε­τρά­πης, ἀλ­λὰ θα­νά­τῳ με πα­ρέ­δω­κας. Ἄ­φες αὐ­τοῖς Πά­τερ ἅ­γι­ε· οὐ γὰρ οἴ­δα­σι τί ἐ­ποί­η­σαν.

Στίχ. β´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν ἤ­χῳ σάλ­πιγ­γος· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν ψαλ­τη­ρί­ῳ καὶ κι­θά­ρᾳ.
Τὸ αὐ­τό. Δύ­ο καὶ πο­νη­ρὰ ἐ­ποί­η­σεν…

Στίχ. γ´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν τυμ­πά­νῳ καὶ χο­ρῷ· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν χορ­δαῖς καὶ ὀρ­γά­νῳ.
Ἕ­κα­στον μέ­λος τῆς ἁ­γί­ας σου σαρ­κός, ἀ­τι­μί­αν δι᾿ ἡ­μᾶς ὑ­πέ­μει­νε· τὰς ἀ­κάν­θας ἡ κε­φα­λή· ἡ ὄ­ψις τὰ ἐμ­πτύ­σμα­τα· αἱ σι­α­γό­νες τὰ ῥα­πί­σμα­τα· τὸ στό­μα τὴν ἐν ὄ­ξει, κε­ρα­σθεῖ­σαν χο­λὴν τῇ γεύ­σει· τὰ ὦ­τα τὰς δυσ­σε­βεῖς βλα­σφη­μί­ας· ὁ νῶ­τος τὴν φραγ­γέ­λω­σιν, καὶ ἡ χεὶρ τὸν κά­λα­μον· αἱ τοῦ ὅ­λου σώ­μα­τος ἐ­κτά­σεις ἐν τῷ σταυ­ρῷ· τὰ ἄρ­θρα τοὺς ἥ­λους· καὶ ἡ πλευ­ρὰ τὴν λόγ­χην· ὁ πα­θὼν ὑ­πὲρ ἡ­μῶν, καὶ πα­θῶν ἐ­λευ­θε­ρώ­σας ἡ­μᾶς· ὁ συγ­κα­τα­βὰς ἡ­μῖν φι­λαν­θρω­πί­ᾳ, καὶ ἀ­νυ­ψώ­σας ἡ­μᾶς, παν­το­δύ­να­με Σω­τήρ, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Στίχ. δ´. Αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν κυμ­βά­λοις εὐ­ή­χοις· αἰ­νεῖ­τε αὐ­τὸν ἐν κυμ­βά­λοις ἀ­λα­λαγ­μοῦ. Πᾶ­σα πνο­ὴ αἰ­νε­σά­τω τὸν Κύ­ρι­ον.
Σταυ­ρω­θέν­τος σου Χρι­στέ, πᾶ­σα ἡ κτί­σις βλέ­που­σα ἔ­τρε­με· τὰ θε­μέ­λι­α τῆς γῆς, δι­ε­δο­νή­θη­σαν φό­βῳ τοῦ κρά­τους σου· σοῦ γὰρ ὑ­ψω­θέν­τος σή­με­ρον, γέ­νος Ἑ­βραί­ων ἀ­πώ­λε­το· τοῦ Να­οῦ τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα, δι­εῤ­ῥά­γη δι­χῶς· τὰ μνη­μεῖ­α ἠ­νε­ῴ­χθη­σαν, καὶ νε­κροὶ ἐκ τῶν τά­φων ἐ­ξα­νέ­στη­σαν· Ἑ­κα­τόν­ταρ­χος ἰ­δὼν τὸ θαῦ­μα ἔ­φρι­ξε· πα­ρε­στῶ­σα δὲ ἡ Μή­τηρ σου, ἐ­βό­α θρη­νῳ­δοῦ­σα μη­τρι­κῶς· Πῶς μὴ θρη­νή­σω, καὶ τὰ σπλάγ­χνα μου τύ­ψω, ὁ­ρῶ­σά σε γυ­μνὸν ὡς κα­τά­κρι­τον, ἐν ξύ­λῳ κρε­μά­με­νον; ὁ σταυ­ρω­θεὶς καὶ τα­φείς, καὶ ἀ­να­στὰς ἐκ τῶν νε­κρῶν, Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

Δό­ξα. Ἦ­χος πλ. β´.
Ἐ­ξέ­δυ­σάν με τὰ ἱ­μά­τι­ά μου, καὶ ἐ­νέ­δυ­σάν με χλα­μύ­δα κοκ­κί­νην· ἔ­θη­καν ἐ­πὶ τὴν κε­φα­λήν μου, στέ­φα­νον ἐξ ἀ­καν­θῶν, καὶ ἐ­πὶ τὴν δε­ξι­άν μου χεῖ­ρα, ἔ­δω­καν κά­λα­μον, ἵ­να συν­τρί­ψω αὐ­τούς, ὡς σκεύ­η κε­ρα­μέ­ως.

Καὶ νῦν. Ἀν­δρέ­ου Κρή­της. Ἦ­χος ὁ αὐ­τός.
Τὸν νῶ­τόν μου ἔ­δω­κα εἰς μα­στί­γω­σιν, τὸ δὲ πρό­σω­πόν μου, οὐκ ἀ­πε­στρά­φη ἀ­πὸ ἐμ­πτυ­σμά­των· βή­μα­τι Πι­λά­του πα­ρέ­στην, καὶ σταυ­ρὸν ὑ­πέ­μει­να, δι­ὰ τὴν τοῦ κό­σμου σω­τη­ρί­αν.

ΤΑ ΑΠΟΣΤΙΧΑ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΕΩΣ
Ἦ­χος β´. Αὐ­τό­με­λον.

Ὅ­τε ἐκ τοῦ ξύ­λου σε νε­κρόν, ὁ Ἀ­ρι­μα­θαῖ­ος κα­θεῖ­λε, τὴν τῶν ἁ­πάν­των ζω­ήν, σμύρ­νῃ καὶ σιν­δό­νι σε, Χρι­στὲ ἐ­κή­δευ­σε· καὶ τῷ πό­θῳ ἠ­πεί­γε­το, καρ­δί­ᾳ καὶ χεί­λει, σῶ­μα τὸ ἀ­κή­ρα­τον, σοῦ πε­ρι­πτύ­ξα­σθαι· ὅ­μως συ­στελ­λό­με­νος φό­βῳ, χαί­ρων ἀ­νε­βό­α σοι· Δό­ξα, τῇ συγ­κα­τα­βά­σει σου Φι­λάν­θρω­πε.

Στίχ. Ὁ Κύ­ρι­ος ἐ­βα­σί­λευ­σεν, εὐ­πρέ­πει­αν ἐ­νε­δύ­σα­το, ἐ­νε­δύ­σα­το Κύ­ρι­ος δύ­να­μιν καὶ πε­ρι­ε­ζώ­σα­το.
Ὅ­τε ἐν τῷ τά­φῳ τῷ και­νῷ, ὑ­πὲρ τοῦ παν­τὸς κα­τε­τέ­θης, ὁ Λυ­τρω­τὴς τοῦ παν­τός, ᾍ­δης ὁ παγ­γέ­λα­στος, ἰ­δών σε ἔ­πτη­ξεν· οἱ μο­χλοὶ συ­νε­τρί­βη­σαν, ἐ­θλά­σθη­σαν πύ­λαι, μνή­μα­τα ἠ­νοί­χθη­σαν, νε­κροὶ ἀ­νί­σταν­το· τό­τε ὁ Ἀ­δὰμ εὐ­χα­ρί­στως, χαί­ρων ἀ­νε­βό­α σοι· Δό­ξα, τῇ συγ­κα­τα­βά­σει σου Φι­λάν­θρω­πε.

Στίχ. Καὶ γὰρ ἐ­στε­ρέ­ω­σε τὴν οἰ­κου­μέ­νην, ἥ­τις οὐ σα­λευ­θή­σε­ται.
Ὅ­τε ἐν τῷ τά­φῳ σαρ­κι­κῶς, θέ­λων συ­νε­κλεί­σθης ὁ φύ­σει, τῇ τῆς Θε­ό­τη­τος, μέ­νων ἀ­πε­ρί­γρα­πτος, καὶ ἀ­δι­ό­ρι­στος, τὰ θα­νά­του ἀ­πέ­κλει­σας, τα­μεῖ­α καὶ ᾍ­δου, ἅ­παν­τα ἐ­κέ­νω­σας, Χρι­στὲ βα­σί­λει­α· τό­τε καὶ τὸ Σάβ­βα­τον τοῦ­το, θεί­ας εὐ­λο­γί­ας καὶ δό­ξης, καὶ τῆς σῆς λαμ­πρό­τη­τος ἠ­ξί­ω­σας.

Στίχ. Τῷ οἴ­κῳ σου πρέ­πει ἁ­γί­α­σμα, Κύ­ρι­ε, εἰς μα­κρό­τη­τα ἡ­με­ρῶν.
Ὅ­τε αἱ Δυ­νά­μεις σε Χρι­στέ, πλά­νον ὑπ᾿ ἀ­νό­μων ἑ­ώ­ρων, συ­κο­φαν­τού­με­νον, ἔ­φριτ­τον τὴν ἄ­φα­τον, μα­κρο­θυ­μί­αν σου, καὶ τὸν λί­θον τοῦ μνή­μα­τος, χερ­σὶ σφρα­γι­σθέν­τα, αἷς σου τὴν ἀ­κή­ρα­τον, πλευ­ρὰν ἐ­λόγ­χευ­σαν· ὅ­μως τῇ ἡ­μῶν σω­τη­ρί­ᾳ, χαί­ρου­σαι ἐ­βό­ων σοι· Δό­ξα, τῇ συγ­κα­τα­βά­σει σου, Φι­λάν­θρω­πε.

Δό­ξα Πα­τρὶ καὶ Υἱ­ῷ καὶ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι.
Καὶ νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.
Ἰ­δι­ό­με­λον. Ἦ­χος πλ. α´.

Σὲ τὸν ἀ­να­βαλ­λό­με­νον, τὸ φῶς ὥ­σπερ ἱ­μά­τι­ον, κα­θε­λὼν Ἰ­ω­σὴφ ἀ­πὸ τοῦ ξύ­λου, σὺν Νι­κο­δή­μῳ, καὶ θε­ω­ρή­σας νε­κρὸν γυ­μνὸν ἄ­τα­φον, εὐ­συμ­πά­θη­τον θρῆ­νον ἀ­να­λα­βών, ὀ­δυ­ρό­με­νος ἔ­λε­γεν· Οἴ­μοι, γλυ­κύ­τα­τε Ἰ­η­σοῦ! ὃν πρὸ μι­κροῦ ὁ ἥ­λι­ος, ἐν Σταυ­ρῷ κρε­μά­με­νον θε­α­σά­με­νος, ζό­φον πε­ρι­ε­βάλ­λε­το, καὶ ἡ γῆ τῷ φό­βῳ ἐ­κυ­μαί­νε­το, καὶ δι­εῤ­ῥή­γνυ­το να­οῦ τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα· ἀλλ᾿ ἰ­δοὺ νῦν βλέ­πω σε, δι᾿ ἐ­μὲ ἑ­κου­σί­ως, ὑ­πελ­θόν­τα θά­να­τον·
πῶς σε κη­δεύ­σω Θε­έ μου;
ἢ πῶς σιν­δό­σιν εἱ­λή­σω;
ποί­αις χερ­σὶ δὲ προσ­ψαύ­σω, τὸ σὸν ἀ­κή­ρα­τον σῶ­μα;
ἢ ποῖ­α ᾄ­σμα­τα μέλ­ψω, τῇ σῇ ἐ­ξό­δῳ οἰ­κτίρ­μον;
Με­γα­λύ­νω τὰ Πά­θη σου, ὑ­μνο­λο­γῶ καὶ τὴν Τα­φήν σου, σὺν τῇ Ἀ­να­στά­σει κραυ­γά­ζων· Κύ­ρι­ε δό­ξα σοι.

Ἀκολουθία  Ὄρθρου Μεγάλης Πα­ρα­σκευ­ῇς (Τε­λεῖ­ται συ­νή­θως τῇ Μεγάλη Πέμ­πτῃ ἑ­σπέ­ρας).
Ἀκολουθία τῶν Μεγάλων Ωρῶν –  Ακολουθία Ἑσπερινοῦ Αποκαθηλώσεως (Τε­λοῦν­ται συ­νή­θως τῇ Μεγάλη Πα­ρα­σκευ­ῇ πρωῒ)