Τῷ ἁ­γί­ῳ καὶ Με­γά­λῳ Σαβ­βά­τῳ,
τὴν θε­ό­σω­μον Τα­φήν, καὶ τὴν εἰς ᾍ­δου Κά­θο­δον τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ Σω­τῆ­ρος ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ ἑ­ορ­τά­ζο­μεν,
δι᾿ ὧν τῆς φθο­ρᾶς τὸ ἡ­μέ­τε­ρον γέ­νος ἀ­να­κλη­θέν, πρὸς αἰ­ω­νί­αν ζω­ὴν με­τα­βέ­βη­κε.

Στίχ. Μά­την φυ­λάτ­τεις τὸν τά­φον, κου­στω­δί­α·
Οὐ γὰρ κα­θέ­ξει τύμ­βος αὐ­το­ζω­ΐ­αν.
Τῇ ἀ­νεκ­φρά­στῳ σου συγ­κα­τα­βά­σει, Χρι­στὲ ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Ἀ­μήν.

 ἰ­δι­ό­με­λον   Γε­ωρ­γί­ου Ἀ­κρο­πο­λί­του. Ἦ­χος πλ. α´.

Τὸν ἥ­λι­ον κρύ­ψαν­τα, τὰς ἰ­δί­ας ἀ­κτῖ­νας, καὶ τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα, τοῦ να­οῦ δι­αῤ­ῥα­γέν, τῷ τοῦ Σω­τῆ­ρος θα­νά­τῳ ὁ Ἰ­ω­σὴφ θε­α­σά­με­νος, προ­σῆλ­θε τῷ Πι­λά­τῳ, καὶ κα­θι­κε­τεύ­ει λέ­γων·
Δός μοι τοῦ­τον τὸν ξέ­νον, τὸν ἐκ βρέ­φους ὡς ξέ­νον, ξε­νω­θέν­τα ἐν κό­σμῳ.
Δός μοι τοῦ­τον τὸν ξέ­νον, ὃν ὁ­μό­φυ­λοι μι­σοῦν­τες, θα­να­τοῦ­σιν ὡς ξέ­νον.
Δός μοι τοῦ­τον τὸν ξέ­νον, ὃν ξε­νί­ζο­μαι βλέ­πειν, τοῦ θα­νά­του τὸν ξέ­νον.
Δός μοι τοῦ­τον τὸν ξέ­νον, ὅ­στις οἶ­δε ξε­νί­ζειν, τοὺς πτω­χοὺς καὶ τοὺς ξέ­νους.
Δός μοι τοῦ­τον τὸν ξέ­νον, ὃν Ἑ­βραῖ­οι τῷ φθό­νῳ, ἀ­πε­ξέ­νω­σαν κό­σμῳ.
Δός μοι τοῦ­τον τὸν ξέ­νον, ἵ­να κρύ­ψω ἐν τά­φῳ, ὃς ὡς ξέ­νος οὐκ ἔ­χει, τὴν κε­φα­λὴν ποῦ κλί­νῃ.
Δός μοι τοῦ­τον τὸν ξέ­νον, ὃν ἡ μή­τηρ ὁ­ρῶ­σα, νε­κρω­θέν­τα ἐ­βό­α· Ὦ Υἱ­ὲ καὶ Θε­έ μου, εἰ καὶ τὰ σπλάγ­χνα τι­τρώ­σκο­μαι καὶ καρ­δί­αν σπα­ράτ­το­μαι, νε­κρόν σε κα­θο­ρῶ­σα, ἀλ­λὰ τῇ σῇ ἀ­να­στά­σει, θαῤ­ῥοῦ­σα με­γα­λύ­νω.
Καὶ τού­τοις τοί­νυν τοῖς λό­γοις, δυ­σω­πῶν τὸν Πι­λᾶ­τον, ὁ εὐ­σχή­μων λαμ­βά­νει, τοῦ Σω­τῆ­ρος τὸ σῶ­μα, ὃ καὶ φό­βῳ ἐν σιν­δό­νι, ἐ­νει­λή­σας καὶ σμύρ­νῃ, κα­τέ­θε­το ἐν τά­φῳ, τὸν πα­ρέ­χον­τα πᾶ­σι, ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον καὶ τὸ μέ­γα ἔ­λε­ος.

Ἀκολουθία  Ὄρθρου Μεγάλου Σαββάτου(Τε­λεῖ­ται συ­νή­θως τῇ Μεγάλη Πα­ρα­σκευ­ῇ ἑ­σπέ­ρας).
Τὰ ἐγ­κώ­μι­α τοῦ Ἐπιταφίου.
Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ της 1ης Ανάστασης (Τε­λεῖ­ται συ­νή­θως τὴν πρω­ΐ­αν τοῦ Με­γά­λου Σαβ­βά­του)